Ένας από τους λόγους που με έκαναν να αφοσιωθώ με όλη μου την ψυχή στο windsurfing ήταν και οι ευκαιρίες που μου έδινε να ταξιδέψω, να γυρίσω τον κόσμο. Ήταν μεγάλη μου λαχτάρα αυτό! Γυρνώντας πίσω, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η εξής εικόνα: εγώ, στα 18 μου, καθισμένη πάνω στο παπάκι μου, έξω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, να βλέπω τα αεροπλάνα να απογειώνονται. Το μόνο που με θυμάμαι να λέω τότε ήταν «θέλω να φύγω». Ένα χρόνο μετά, στα 19, τα κατάφερα- έκανα το πρώτο μου ταξίδι, χωρίς να μπορώ να φανταστώ καν πόσα άλλα θα ακολουθούσαν!
Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια κράτησαν τελικά αυτά τα ταξίδια- και καθένα ήταν για μένα μια τεράστια εμπειρία. Αφορμή, οι αγώνες μου ή η προετοιμασία μου γι΄ αυτούς. Δεκαπέντε χρόνια με εικόνες μοναδικές που με πλούτισαν ως άνθρωπο, αφού με έφεραν σε επαφή με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και κουλτούρες, και… σερφο- καταστάσεις που έως τότε νόμιζα πως είχαν θέση μόνο στις σελίδες των περιοδικών.
Μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες μου σε αυτά τα ταξίδια, ήταν ένα κύμα στο Hookipa Hawaii- πρέπει να ήταν τουλάχιστον 5 μέτρα ύψος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το φόβο αλλά και το πείσμα που ένιωσα όταν το είδα να έρχεται καταπάνω μου. Από τότε βέβαια, ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με παρόμοια κύματα- πολλές φορές, δε, με χτυπούσαν με τόση δύναμη στον πάτο, που απορούσα κι εγώ η ίδια πώς κατάφερα να τη γλιτώσω χωρίς κανέναν σοβαρό τραυματισμό. Μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω σε τόσο άγριες συνθήκες προπόνησης- στην αρχή, θυμάμαι, έμπαινα στο νερό με σανίδες του σερφ ώστε να εξοικειωθώ σιγά σιγά μαζί τους- κι αυτό μου έμαθε πως όλα τα πράγματα που σου είναι άγνωστα, θέλουν το χρόνο τους και τον τρόπο τους για να καταφέρεις να νιώσεις οικεία μαζί τους.
Τα κύματα βέβαια ήταν μάλλον… ανώδυνα μπροστά στους καρχαρίες. Κάποιοι από αυτούς ήταν πραγματικά επικίνδυνοι, κάποιοι άλλοι έμοιαζαν τόσο αδιάφοροι μπροστά στο ανθρώπινο κρέας που μάλλον ήταν απλά… χορτοφάγοι! Το πιο εντυπωσιακό και αστείο βέβαια μαζί, ήταν πως κανένας δεν μιλούσε για το εάν συνάντησε κάποιον καρχαρία ή όχι- ήταν τόσο φυσιολογικό το να υπάρχει, που μέχρι κι εγώ, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, άρχιζα να το συνηθίζω. Μια φορά βέβαια που είδα έναν μαζί μου στο κύμα την ώρα που πήγαινα να κάνω ride έπαθα σοκ, και άλλαξα παραλία χωρίς δεύτερη σκέψη!
Παρά βέβαια τα όσα μου μάθαιναν τα ταξίδια μου στον κόσμο, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να βαραίνουν μέσα μου λιγότερο- δεν είχε πια τόση σημασία σε ποια χώρα βρισκόμουν ή τι θα έβρισκα εκεί, όσο πού ήταν οι φίλοι μου, οι συναθλητές μου και το μέρος στο οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα η προπόνηση. Παράλληλα, ο φόβος μου για τα αεροπλάνα γινόταν μεγαλύτερος και ο αποχωρισμός της Αθήνας δυσκολότερος.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όσο περισσότερο ήθελα στο παρελθόν να φεύγω από τη χώρα μου, την Ελλάδα, τόσο τα ταξίδια αυτά με έκαναν τελικά να την αγαπήσω ολοκληρωτικά: για την απλότητά της, τους ανθρώπους της, την ομορφιά της- με όλα τα καλά και τα κακά της. Πολύ απλά- δεν ήθελα να ξαναφύγω… και αυτό έγινε. Λίγο πιο μεγάλα κύματα να είχε, και θα ήταν ο απόλυτος προσωπικός μου παράδεισος!
Tony
